Gemeentebrief 185 Gemeentebrief 185
Meditatief
Vorige week was de eerste herfststorm van dit jaar een feit, letterlijk qua weer maar voor mij persoonlijk ook figuurlijk in de vorm van een storm in mijn hoofd en hart. Ik ben in de zomer maar zeker bij veel wind/ storm graag op het strand. Heerlijk uitwaaien: eerst tegen de wind in lopen en daarna terug met de wind in de rug.
Zo ook vorige week: prachtig om de ruwe zee te zien met zijn hoge golven: boten die opstuwen tegen de zee waarbij het lijkt of zij geen last hebben van de storm maar waarbij andere flink ‘schommelen’ maar toch overeind blijven en hun weg vervolgen.
Lopend in het natuurgeweld, helpt mij ook om na te denken over mijn eigen storm: hoofd leegmaken en staande blijven ondanks windkracht 7. Afgelopen week moest ik daarbij denken aan het gedicht voetstappen, wat ik altijd al een mooie tekst heb gevonden maar wat op kijkend naar mijn eigen voetstappen in het natte zand heel toepasselijk en warm voelde.
Dankbaar ook dat we mogen weten en voelen dat we altijd iemand hebben die met ons meeloopt en ons beschermt, draagt en ons kracht en moed geeft om onze levensweg te lopen.

Gedicht Voetstappen in het zand.
Ik droomde eens en zie
ik liep aan 't strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,
en lieten in het zand,
een spoor van stappen; twee aan twee,
de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,
en antwoordde op mijn vragen;
"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen..."

Marie-José de Gier

Lees hier de gemeentebrief van deze week
terug